جذب گوگرد یک فرایند مهم در علم شیمی است که به تثبیت و حذف گوگرد از محیط های مختلف می پردازد. گوگرد یک عنصر شیمیایی با نماد S و عدد اتمی 16 است و در طبیعت به صورت آزاد، در صورت خالص، یا به صورت ترکیبات شیمیایی نظیر گوگرد دی اکسید (SO2) موجود است.
جذب گوگرد، که به عنوان روشی برای کاهش آلودگی محیطی به ویژه در مواردی که غلظت زیادی از گوگرد در هوای صنعتی و تولیدی حضور دارد، استفاده می شود. این فرایند شامل جذب، حمل و نگهداری گوگرد به منظور کنترل و کاهش انتشار گازهای سمی و گوگردی در محیط است.
روش‌های مختلفی برای جذب گوگرد وجود دارند. یکی از روش‌های معمول استفاده از مواد جذبی نظیر زغال سنگ فعال، زئولیت، روی اکسید و کربنات برای جاذب کردن گوگرد از گازهای صنعتی در دستگاه‌های جذب است. این مواد جذبی می توانند به صورت حبابگیرها، ماسه‌های جذبی و یا لایه‌هایی روی سطوح جامد قرار گیرند.
به عنوان مثال، در تولید برق از زغال سنگ، گوگرد به صورت گازی در اثر احتراق زغال سنگ آزاد می شود. برای جذب این گاز و جلوگیری از ورود آن به جو، دستگاه‌هایی به نام جذب‌کننده‌های گوگرد استفاده می شود. در این دستگاه‌ها، جاذب‌هایی مانند زغال سنگ فعال، زئولیت یا اکسید روی برای جذب گوگرد استفاده می شوند. بعد از اشباع یا پر شدن این جاذب‌ها با گوگرد، آنها از دستگاه خارج شده و به صورت مناسب مدیریت می شوند.
در کل، جذب گوگرد یک فرایند مهم در کاهش آلودگی محیطی و کنترل انتشار گازهای سمی می باشد. برای انتخاب روش مناسب جذب گوگرد، عوامل نظیر غلظت، نوع و کاربرد گازهای گوگردی، و همچنین نیازهای محیطی و قانونی باید مدنظر قرار گیرند
